een vraag aan de kiezer…

weg uit het dorp

Ik heb een hekel aan dorpen.

Voor sommigen zal het onbegrijpelijk zijn, maar ik heb een hartgrondige hekel aan dorpen.

Het zijn kleine gevangenissen, vergelijkbaar met de penitentiaire inrichtingen met een open regime. Binnen marges ben je vrij maar nooit helemaal. Het zijn plaatsen die lichaam en geest beperken. Die de omgeving prikkelarm houden, opdat denken niet nodig is.

Het geeft een gevoel van geborgenheid, maar dat is de  schijn  die opgeroepen wordt doordat het zo vertrouwd aanvoelt. Maar vertrouwd is niet altijd goed. Vertrouwd is vaak een gebrek aan kennis van wat anders is. Wat vertrouwd is houdt je af van het ontdekken van wat beter is.

Wat de boer niet kent vreet hij niet. Hij vreet het niet, hij kent het niet, en kiest ervoor er geen kennis mee te maken.

Dorpen, waar bijna iedereen, iedereen kent.  Waar een trip naar de supermarkt veel weg krijgt van een twitter tijdlijn. Iedereen komt voorbij en uit beleefdheid zeg je tegen allen wat aardigs. Het verschil is dat Twitter uit kan. Op weg naar de supermarkt is er geen keuze.

Daar komt Mien Hartkramp aan, met licht waggelende gang, omdat haar natuurlijke vrouwelijke gratie gehinderd wordt door een lichaamsbouw die aan Rita Verdonk doet denken.  Vrijwilligster voor het plaatselijke Rode Kruis, zo doet ze bewust wat terug voor haar bijstandsuitkering. Ze verdient respect daarvoor. Voor het laatst begeerd door een man die haar niet veel later zo veel pijn heeft gedaan dat ze sindsdien al 20 jaar slechts liefde vraagt van de Amstel Brouwerij.

Vierentwintig keer troost,verpakt in een mooi handzaam krat,  in flesdosis bijeengebracht. Een vorm van betaalde liefde, een illusie dus. Een lief mens, een goed mens, een  door het leven geslagen mens zonder kwade bedoelingen, maar moet ik er iedere dag mee keuvelen?

Liever niet.

Dus je versnelt je pas, klooit wat met de blackberry, stiekem hopend dat je gebeld wordt, en dan stuitert met donderend geraas het krat Amstel van het karretje van Mien naar beneden.

De vloeibare liefde, met bittere afdronk, is ongeschonden. Enkele doseringen rollen over de stoep. En hoe graag je ook doorloopt, denkend dat je als moslim moeilijk flesjes bier kan oprapen, wint de helpende mens het van je en je raapt het op.

“Nou, kom jij even van pas… Goeiemorgen buurman…”, kirt Mien. Haar ogen verraden dat ze blijer is met de mogelijkheid een gesprek aan te knopen, dan met de opgeraapte noodrantsoenen hartstocht.

”Goedemorgen, buurvrouw, zal ik ze in het krat doen? Ik heb nogal haast dus als u het niet….” En voor je je zin af kan maken dendert de goederentrein van de eenzaamheid dwars door de voorgevel van de voorgewende haast.

“Je bent laat, anders doe je op zaterdag veel vroeger je boodschappen. Maar je was ook laat thuis gisteren.”

Inderdaad, ik ben meestal vroeger maar om u te ontlopen dacht ik wat later te gaan……. NEEEE, dat ga je niet zeggen. En ja, ik was laat thuis, dat heet een reunie, nou ja, reunie…. Blijven hangen in een gezelschap van mensen met wie je eens een ongeneeslijke post puberale ontdekkingsbehoefte deelde. Een groep mensen met wie je na 10 jaar niet zo gek veel meer deelt dan goede herinneringen, en een curieuze voorliefde voor een bepaald automerk. Eigenlijk was die hele reunie een wedstrijd hindernis lopen. Niet mogen struikelen over de verschillen. De inmiddels tussen ons gapende afgronden, gigantische verschillen die geschapen waren door jarenlange inslijting van verschillend gekozen levenspaden.

‘’Ja, er was een feestje van mijn studievereniging en het werd laat…, maar ik moet echt…..”

En het volgende saldo werd afgevuurd, bijna wanhopig op zoek naar een onderwerp om een onafwendbaar einde aan het sociale treffen te vermijden “ En?…. Heb je het gehoord? ….. Op de plek van het Sint Jozef klooster komt een moskee, dat is toch vreselijk… Het was zo’n mooi klooster en nu komt er zo een suikertaart met minaret, voor je het weet koop je hier op het dorp alleen nog halal vlees, zoals bij mijn zus in Almere-Stad. Een en al buitenlandse slagers, als paddestoelen schieten ze uit de grond, eerst een moskee, dan tien slagers en nog even en we hebben allemaal een burka.”

”Sorry buurvrouw, ik heb echt geen tijd, ik ga boodschappen doen en vanmiddag ga ik naar een besnijdenisfeest, van de jongste zoon van de imam,  en als het lukt ga ik ook nog even langs de moskee, om daar maghreb te bidden. B’slemaaah….”

Ziet u het voor zich, ik wel…

Nee, een dorp gaat niets voor mij zijn. Ik ben er al meer dan 25 jaar weg, en je moet niet op je schreden terugkeren. En zeker niet als die schreden je ongetwijfeld niet zo maar hebben weggeleid van het dorp. voor alles is een reden en voor het wegtrekken uit een dorp zijn er vele.

Opvallend was dat de PVV vooral ook steun had in die gebieden waar nauwelijks allochtonen wonen. Wat de boer niet kent vreet ie niet, terwijl mijn moeder altijd zei dat je alles een keer geprobeerd moet hebben…

hoewel, toen ik meldde te gaan trouwen met een Marokkaanse vrouw…. Maar goed, uiteindelijk leerde verandering van spijs ook mijn moeder eten… Dus verbreed de horizon!

We zijn een raar en tegenstrijdig volk dat er alleen beter van wordt als we willen ontdekken en ons niet terugtrekken in een dorp, of een andere zelfgekozen schuilplaats.

Brekend!: Opgelicht!! maakt uitzending over Geert ‘doe es effe normaal’ W.

“Goedenavond, mijn naam is Antoinette Nertsenberg en vanavond wijden we een hele uitzending aan de praktijken van Geert W. Een onlangs op dramatische wijze ontmaskerde politieke charlatan die meer dan anderhalf miljoen mensen Nederlanders politiek pootje heeft gelicht.

In de studio hebben we een aantal gedupeerden die we straks aan het woord laten.

Maar eerst even een korte samenvatting van de feiten. Wie is Geert W. en wat heeft hij gedaan.”

Reportage wordt ingezet, en de voice over vertelt:

“Vanaf 2006 richt Geert W. een partij op die snel aan aanhang en omvang wint. Een partij die een aantal speerpunten heeft, met als allerbelangrijkste punt de veiligheid van de samenleving en het bieden van verzet tegen wat Geert W. de islamisering van de Nederlandse samenleving noemt.

Naast deze standpunten ontwikkeld de partij voor de vrijheid een aantal sociaal economische stellingen.

Zo belooft Geert W de mensen voor de verkiezingen, o.a.:

-10000 extra mensen in de zorg

-AOW leeftijd blijft 65

-inzet voor mensen in sociale huurwoningen

-Aanpak van de graaimentaliteit

-Henk en Ingrid krijgen niet de rekening van de crisis die veroorzaakt is door banken

In de APB werd -en passant- wel heel duidelijk dat de PVV nietwaar maakt wat het beloofd. En erger nog, met een oude zakkenrollertruc werd dat succesvol gemaskeerd. Door onfatsoenlijke scheldkanonnades wist meester-goochelaar Geert W. vakkundig de aandacht af te leiden van wat er eigenlijk gebeurde. Henk en Ingrid werden voor duizenden euro’s per jaar armer gemaakt”

Einde reportage.  Antoinette komt in beeld en staat bij het publiek:

“Ja, en in de studio vanavond zijn Henk en Ingrid te gast. Meneer Henk, wat was uw eerste indruk van Geert W.?”

“Nou ik dach da we een eerlijke politicus hadden getroffen. Een kerel met het hart op de juiste ploats zeg moar. Ik dch, die goat het voar ons, de gewoone man opnemuh. Doe komp voor ons op, want de rest van da Haagse zooitje is toch nooit nie te vertrouwe.”

“Meneer Henk, wat sprak u nou zo in Geert W. aan?”

“Nou, de harde aanpak van al dat Marokkaanse tuig. Ik heb altijd al gezegd dat we de mariniers dr een keer op los moestuh loaten. Dan zouden ze wel anders piepen. En hij zei wat ik dacht. En hij zou die haatbaarden in hun soepjurk van die moskee om de hoek eens aanpakken, dat tuig, iedere vrijdag moet ik een plak zoeken om mijn Opel Astra neer te zetten, omdat hullie een beetje willen bidden…”

“Goed, en u Ingrid, wat was uw reden om met Geert W. in zee te gaan?” vroeg Antoinette aan de vrouw naast Henk, die tot dan toe had gepoogd te flirten met een camera, waarvan het rode lampje niet aanstond. De vrouw verstijfde, begon te plukken aan de bolletjes op haar panter legging, en sprak:

“Ik vond het een leuke gozert. Hij lachtte stout en gaf me toch het gevoel dat we hem konden vertrouwen, Hij was zoals ons… Hij gaf om onze belangen, hij zou de sociale huurders steunen, onze wijken zouden we terugkrijgen, net wat Henk net zei. We zouden 10.000 meer agenten krijgen, doar zat ik nie zo op te wachten, dan zou Henk alleen maar meer boetes krijgen… Maar ze zouden ze volgens ons vooral inzetten om die bontkroagjes in de knie te schieten dus, dan mag het wel eens tijd wezen ja. We zouden het niet slechter krijgen want hij ging de crisis verhalen op de dieven, die bankdirecteuren met hun rijke PC-madammen. Hij was mijn  held.”

“Hoe bent u er achter gekomen dat u eigenlijk belazerd bent door Geert W.?”, vroeg de bijna Wilders-blonde presentatrice.

“Op een avond waren we aan het zappen, ik weet nooit zo goed waar ik naar moest kijken voor ik in slaap val. En toen kwam ik langs  Pauw en Witteman en toen zag ik die Cohen. Normaal kijk ik nie naar die ingewikkelde proatprogramma’s moar ik wou wel effe zien wat die Poedel te zeggen had. Links lullen en rechts vullen, dat denk ik meestal als die gast zie… Een opeens was ik met stomheid geslagen. Hij vertelde wat er eigenluk ech was gebeurd bij de Algemene Politie Vernauwingen, of hoe dat ook heet…” Ingrid keek vragend naar Henk die snel wegkeek.

“U bedoeld de Algemene Politieke beschouwingen…” corrigeerde Antoinette Ingrid goedbedoeld.

“Ja, …die ja, … dat zei ik toch,” reageerde Ingrid, “Ik ben niet dom of zo, en ik ben ook niet doof … ik heet geen Fatima, en ik heb ook geen kopvod over mn oren of zo… ik heb wel niet zo veel diploma’s of zo maar weet ech wel hoe dat heet, die dinges, die ABN of zo…” uit nijd versnelde het tempo waarin Ingrid op de kauwgom in haar mond kauwde. Van modus herkauwen versnelde tot ze merkte dat het pijn begon te doen aan haar overigens puik getrainde kaakspieren.

“Zo bedoelde ik het niet, ik heb u vast niet goed begrepen” Glimlachte Antoinette zalvend…

“Oh, nou ga je zeggen dat ik geen goed Nederlands spreek of zo… ik heb geen inbergeringscursus nodig hoor… misschien mot jij je oren effe laten uitspuituh….. Maar goed, die Cohen, zei dus dat alles maar een afleiding was, die hele scheldpartij van Geert W. Om ons te laten denken dat  de PVV deed wat ze ons beloofden. Dat Geert W. zo wilde voorkomen dat uit zou komen dat ie allen maatregelen steunt om ons te laten naaien door die VVD en dat CDA.”

“Dat moet een schok voor u zijn geweest.” Probeerde Antoinette zo invoelend mogelijk te zeggen.

“Zekers, zekers,” hervat henk, ” we hebben dr de hele nacht helgaar nie van kenne slapen… en de volgende ochtend wilden we er aangifte van doen…”

“En heeft u al aangifte gedaan? Wat zei de politie? ” sprong Antoinette gretig in op die uitlating, een uitlating die meestal toewerkte aan een climax, een climax in een zin die meestal eindigde met “en ik hoop dat uit zijn verdiende straf krijgt en dat anderen voor hem gewaarschuwd worden.” Meestal, maar dit keer niet.

“Nou, ….” Stamelde Ingrid nadat ze had gemerkt dat henk er zelf dus niks over zou zeggen: “We hebben geen aangifte kenne doen want Henk, he, die heb een probleempje…. Hij is bang dat ie gelijk aangehouden wordt omdat ie al 2 jaar zn boetes nie betaald.”

De camera wisselt van angle en we zien een zich herpakkende Antoinette.

“Natuurlijk hebben we ook geprobeerd om Geert W. om een reactie te vragen? En hoe dat afliep ziet u nu?”

Reportage start bij de gang waaraan de fractie burelen van de PVV zich bevinden. De reporter staat bij de kamer van Dion Graus.

“Meneer Graus,” begint de reporter op vlotte toon, “we zijn van Tros Opgelicht en we zijn op zoek naar uw politiek leider, weet u waar we hem kunnen vinden?”

“Waar gaat het over? Misschien kan ik u helpen?” drong Dion aan.

“Nee, dat denk ik niet, we willen echt even spreken met Geert? Weet u waar we hem kunnen spreken? Weet u misschien waar zijn kamer is?”

“Waarom vertellen jullie niet waar het over gaat, ik wil jullie graag te woord  staan, ik kan natuurlijk ook wel even vertellen over mijn recente overwinning. IK heb er -met marginale support van die partij van de dieren- eigenhandig voor gezorgd dat er niet meer onverdoofd geslacht mag worden”Als Dion bretels had gedragen had ie nu zijn duimen eronder gestoken. Glimmend van trots keek hij door zijn blauwe brillenglazen triomfantelijk naar de reporter. Hoe zou die journalist nu nog om hem -redder van het slachtvee, beschermer van de Flappies, oorlammetjes, peroxidepekinezen en bedrijfspoedels- heen kunnen?

“Ja, heel interessant meneer Graus maar we willen toch even met Geert zelf praten” roeptoeterde de reporter en keek al langs Graus heen om Geert W. te zoeken.

“Oh, ik ben niet interessant genoeg, zeker?  Jullie willen liever een ander voor jullie camera… Dat is het een ander dat is wat jullie willen, is die ander beter dan ik? “ schuim kwam op zijn lippen, zijn toch al kleine oogjes vernauwden zich, zijn lange manen vlogen om zijn hoofd…

“Luister vriend, als je een zwangere vrouw was geweest had ik je nu helemaal in elkaar geslagen, als je niet opdondert roep ik Hero en Hernandez en dan zetten die je er even uit, op HUN manier…”

Door het geschreeuw kwam ook Hero Drinkman uit zijn kamer. Met een bijna lege whiskey fles vastgepakt bij de hals, liep hij met grote passen door de gang.

“Is er wat Dion? Moeten we meneer even leren waar de uitgang is?”

De reporter was wel wat gewend, maar begon hem zichtbaar wat te knijpen: “Nou ik v-v-v-vroeg alleen maar of ik Geert W. ergens kon vinden, en toen…?” ruw wordt de reporter in zijn zin onderbroken.  Vanuit het niets dook Hernandez vanuit een aangrenzende kamer op en gaf de reporter een onverhoeds harde kopstoot.

Vanuit een andere kamer komt Lucassen naar buiten en frunnikte aan zijn gulp, de camera registreerde hoe hij naar de op grond liggende reporter toe loopt en de rits naar beneden trok…

Op de achtergrond hoorden we plots Geert W. schreeuwen: ” HE, DOE ES EFFE NORMAAL MAN, dat tapijt reinigen kost geld, gek…”

Fade out…

Antoinette: “En zo eindigt een van de meest bewogen uitzonderingen in onze geschiedenis. De reporter is herstellende en heeft aangifte gedaan. Inmiddels is duidelijk geworden dat het OM al besloten de zaak tegen Hernandez te seponeren. Wij gaan daartegen in beroep, en houden u op onze site van de ontwikkelingen op de hoogte… Dit was Tros opgelicht, goedenavond”

De valkuil van de media

 

 

En het is weer gelukt. De journaals hadden allemaal aandacht voor de bedrijfspoedel-opmerking. In alle gevallen heeft men ook de geïrriteerde kalmte van Cohen meegenomen. Het vileine lachje speelde om de mond van Wilders. U kent ze wel dat type, het jongetje dat vroeger echt verschrikkelijk gepest werd. Een jongetje dat niet alleen een trauma opliep maar ook feilloos leerde ontdekken wie de zwakke schapen waren. Die eigenschap, dat zwakke in een ander opzoeken, zetten die jongetjes dan in om hun eigen trauma’s af te reageren.

Op de andere kinderen die nu zijn zoals hij zelf was. De ingetogen kinderen, de slimme kinderen die sociaal niet opgewassen zijn tegen de boersheid, de lompheid en het platte venijn.

Wilders heeft het jongetje gevonden, een jongetje dat tegen zijn wil in de verkeerde klas is gezet. Het jongetje dat door de leraar aangewezen is als klassenvertegenwoordiger, maar eigenlijk liever stil een boek zou lezen.

Arme Job Cohen, en toch heeft ie iets gewonnen vandaag. Hij bleef kalm. Hij bleef waardig. Hij werd beschimpt en weigerde af te dalen naar het niveau van Wilders. De bullebak heeft zijn aandacht gehad. Henk en Ingrid kunnen trots zijn. Hun held is op tv.

Maar Job mag ook trots zijn, een oppositieleider is hij niet, maar een fatsoenlijke kerel is dat wel. Hij had het morele gelijk. En dat kunnen maar weinige politici zeggen, en Wilders zeker niet.

Brainstorm met Wilders.

 

Ik stel me dat graag voor, de fractiekamer van de PVV. De voorbereidingen op de politieke beschouwingen. De brainstormsessie van Wilders en zijn getrouwen over wat nu weer te bedenken in de strijd tegen de islamisering van Nederland.

 

Ik denk dan dat Hero Drinkman, Geert Wilders, Dion Graus en Fleur Agema bij elkaar zitten. De samenstelling zou anders kunnen zijn, maar in mijn voorstelling is er geen leukere.

 

Geert opent.

 

“Goed mensen, vorig jaar had ik de briljante inval van de kopvoddentax, die hebben we hier uitgewerkt en die is heerlijk aangekomen. Dit jaar wil ik er het liefst overheen. We moeten die bezuinigingen gedogen die Henk en Ingrid ook gaan raken en ik heb geen zin onderuit te gaan in de peilingen.

We moeten Henk en Ingrid het idee geven dat we echt voor ze opkomen. Dus, heeft iemand plannen hoe de moslims en links dit jaar te sarren?”

“Ik vraag jullie om dicht bij jezelf te blijven bij het bedenken van ideeën. Dion jij eerst.”

Dion zet zijn lichtblauwe bril af, haalt zn handen door het haar… de denkmodus.

“Ik heb het, roept hij uit. Zijn kleine oogjes lichten op met pret… Ik heb iets dat hen pijn zal doen, we raken ze waar het zeer doet…. Laten we het hen verboden hun vrouwen e slaan… dat moet pijn doen, gewoon keihard zijn en zeggen….Nee, moslims mogen hun vrouw niet meer meppen, zelfs niet wanneer die vrouw niet doet wat ze zeggen.”

De bril gaat op en Dion kijkt verwachtingsvol om zich heen, Geert zucht, de anderen mijden oogcontact met Dion. Fleur doet dat altijd al want Dion  schijnt nogal primair te kunnen reageren op vrouwen die hem lang in de ogen kijken.  Ook Drinkman kijkt weg, gegeneerd. Dion raakt verward, zei hij iets verkeerd, wat dan? Hij b;leef dicht bij zichzelf, het raakt die moslims in het hart…? Wat was er nou verkeerd…?

“Dion…Lieve gekke Dion,” begon Geert, ” we hebben toch al zo’n 7 keer besproken dat het slaan van je vrouw al bij wet verboden IS….Ga jij even koffie halen, dan denken wij ondertussen verder…”

“Ja maar,…. Geert, ik ben er toch ook mee weg gekomen hoe bedoel je strafbaar?” Bracht Dion bedremmeld in. Water welde op in zijn trouwe honden oogjes…

Geert: “Mieter op Dion, ga koffie halen, schiet op, en weet je wat ga maar naar Dudok en vraag meeneem bekertjes… Wegwezen!”

Dion kon zijn trillende lip niet bedwingen, en begon te schokschouderen, draaide zich om en slofte bedremmeld weg.

“Op deze momenten mis ik, kom hoe jeet die jongen ook weer Afsin, Izzaan….. oh nee, Ehsan zo vreselijk.” zei Geert.

“Sinds wanneer had hij nuttige inbreng dan?” vroeg Fleur.

“Had ik het over nuttige inbreng?” vroeg Geert. “Ik dacht het niet. Nee, ik bedoelde dat Ehsan altijd de koffie al klaargezet had voor we gingen vergaderen…”

“Goed Hero, wat heb jij bedacht…” zei Geert en keek hoopvol naar Hero Drinkman

Enigszins onzeker geworden door wat arme Dion was overkomen deed Hero een schietgebedje tot de heilige Lazarus.

“Hero wat zit je te prevelen , kom op, we hebben niet de hele dag de tijd, je werkt niet meer bij de politie, man.”

Hero hervond zijn moed, dit keer niet uit de fles, maar uit zijn hart.

“Ik dacht aan een gedeeltelijk horeca verbod voor moslims.”

Geert kijkt bedachtzaam, trekt een wenkbrauw op, en zegt: “okay, dat klinkt goed…  bekend maar ook niet slecht… Wat voor verbod moet ik aan denken?”

“Nou, ik dacht… waarom verbieden we die moslims niet om cafe’s en bars te bezoeken. We willen ze daar niet, het moet ze verboden zijn, gewoon een keihard zero tolerance beleid, nee is nee, vol is vol, geen moslims aan mijn bar… “

Hero was een beetje rood aangelopen, en in zijn drift had een triomfantelijke blijk zich meester gemaakt van zijn gezicht.  Hij had het kort gehouden, als ie dat niet deed zou ie gaan schuimbekken en dat vond Geert weer niet zo fijn…

Geert sloeg de ogen neer. Hero keek verwachtingsvol in zijn richting.

Ook Fleur keek naar de haardos van Geert die laatste dagen van platina blond naar witgrijs was verkleurt. Zweetdruppels welden op uit het voorhoofd van Hero, een lichte trilling maakte zich meester van zijn handen. Hoe lang was het geleden, die laatste borrel, toch al zeker een 36 uur. De smaak van die single malt kon ie zo oproepen…

Hij zag de amberkleurige vloeistof dansen in het glas als ie zijn ogen sloot. Het vocht goot hij naar binnen. Normaal zou hij ervan hebben genoten, maar nu had hij haast, zijn vrouw belde, of hij eindelijk nog eens naar huis kwam. Hij had met moeite afscheid genomen van de fles. Hem teruggestopt in zijn la, de sleutel omgedraaid en zijn autosleutels gezocht…. Hij ging op huis aan.

“HET IS BAGGER,ROMMEL ROTZOOI, PUIN !  JEZUS MOET IK HIER ALLES ALLEEN BEDENKEN? Mafketel! Ik ben omringt door idioten…” riep Geert uit en Hero was met zijn gedachten in een klap terug in de fractie kamer.

“Hero,” zei geert venijnig “de meeste moslims zetten überhaupt geen voet in een ruimte waar alcohol genuttigd wordt, ze willen niet eens. Alsof je een jood verbiedt in een varkensslachterij te komen… Gek, misschien moet jij gewoon weer gaan drinken. Waarom niet, misschien wordt jij er juist wel helder van. Ga maar naar je la…. “

Hero voelde het angszweet uitbreken. Die la…. Hoe weet hij van de la… verbazing en ongeloof stonden op zijn inmiddels bezweette gezicht.

“hoe…, hoe weet…”

“Hoe ik het weet?” vroeg Geert. Een satanisch glimlachje verscheen om zijn mond.  “Hoe ik weet van die fles Single malt? Ik…. Lieve Hero…. Ik weet alles. Ga daar maar gewoon van uit. En schiet nou maar op uit mijn ogen, ga doen wat je moet doen en kom terug wanneer je een nuttige bijdrage kunt leveren.”

Een gebroken man, een betrapte man, draaide zich om en bewandelde het Pad der Vernedering waarop Dion hem al was voorgegaan.

Ze zeiden dat die Marijnissen erg was in de fractie, die had die Agnes Kant toch ook al mening maal in tranen achtergelaten? Die Sp’ers zijn watjes, dacht Hero, hou het maar een maand uit bij Geert, dan ben je een kerel…  Hij sloeg rechtsaf zijn kantoor in en liep in een rechte lijn naar de la. De la die het geschonden geheim bevatte. De gesel die gelijk een zegen was… soms.

In de fractiekamer keek Geert ondertussen naar Fleur. Hij keek graag naar Fleur. Fleur, lieve mooie Fleur. Zo fijn om naar te kijken in de kamerbankjes. Zo heerlijk fel. Op internet werd ze wel eens Florrie genoemd. Geert snapte die vergelijking wel. Die monomane blik, niet passend bij de mooiheid. Hij had Florrie eens opgezocht. Een inspirerende vrouw, een vrouw vol vuur. Hij had haar bewonderd om de absolute kracht in haar overtuiging.

Hij had het herkend in Fleur. Ze had hem nog nooit teleurgesteld, politiek niet en ook anderszins niet.

“En jij, Fleur, wat is jouw inbreng…”  ze lachte zo lief… op haar werd hij niet boos… wat ze ook zou zeggen.

“Geert, ik dacht aan de meisjes. De moslima meisjes worden toch zo beschermd opgevoed? De vaders, de moeders, de broers, die tref je het beste door de moslima’s te treffen.”

Geert’s hart maakte een sprongetje. Dat was het, hij voelde dat er een mooi plan zat aan te komen.

“Klinkt fantastisch Fleur, wat..” er werd op de deur geklopt. “Binnen!” Dion stak zijn hoofd om de deur.

“Mag ik binnenkomen? Ik heb de koffie bij me… Hero hoeft geen koffie, voor Fleur heb ik een lange lichtgetinte Latte meegnomen, en voor jou een bijna hagelwitte koffie verkeerd… en een brownie.”

“Zet maar neer, Dion. Je bent een goede jongen, je moet niet zo maar zeggen wat je denkt, dan gaat het mis, kijk naar die tweede termijn in dat halal slacht debat….  Maar ja, dat hebben we al besproken. Bedankt voor de koffie. Ga maar weer een paar kamervragen bedenken…”

 

“Zijn  we weer goed met elkaar?” zijn trouwe hondenogen waren wijd en hoopvol opengespert, gericht op de baas.

“Ja, Ja Dion, het is wel weer goed…. En flikker nou maar op… !” zei Geert met een lichte glimlach.

Een brownie…. Wat moest ie daarmee? Nou ja, je mag een gegeven paard niet inde bek kijken.

Als Dion had kunnen kwispelen had ie het gedaan. Met blije ogen keerde hij terug naar zijn kantoor.

“Ok, waar waren we” zei geert en richtte zijn aandacht op Fleur, zijn Fleurtje, “Je had het over het treffen van de moslima’s … ga verder …”

Fleur nam een slokje van haar latte, en zei ” Het treffen van moslima’s  inderdaad. Ik dacht aan de maagdelijkheid. We moesten dicht bij onszelf blijven, zei je. Ik bedacht dat het belachelijk is dat die meiden allemaal verplicht maagd moeten blijven tot het huwelijk. Onzin, onderdrukking. Wie zou dat nou willen. Maagd tot je twintigste of zo. Ik ben het al niet meer sinds ik mijn fiets op de eerste dag van de middelbare school van het slot haalde.” Ze viel even stil en dacht met weemoed terug aan de fietsenstalling van de Sint Anna MAVO in Purmerend, en aan Mo. De knapste jongen van de klas.

“Ga verder…” Geert klonk ongeduldig… of eigenlijk, meer gretig…

“Nou, ik dacht aan een maagdelijkheidsonderzoek,”een lichte blos verscheen op haar Noord Hollandse appelwangetjes, “maar dan omgekeerd een ontmaagdingssonderzoek op je 18e verjaardag, verplicht… en dan alleen voor niet westerse allochtonen. Kunnen we ook gelijk inzetten tegen de vrouwenbesnijdenis. Twee vliegen in één klap. “

“Top idee, werk maar uit… of nee doe maar niet, het komt er toch niet door…. Verwerk het maar in mijn eerste termijn… Ik heb het mar getroffen met je Florrie, eh Fleur, hier jij mag mijn brownie…” Geert gaf de kleverige chocolade bruine massa aan Fleur, en zij glimlachte dankbaar terug….

 

 

 

 

 

 

de slapende advocaat

Grote ophef heerste er in het Huis van Bewaring voor vrouwen. 
Een vrouw was terug gekomen van de rechtbank,
en riep in het Surinaams verwensingen. 
Tegen eenieder die het wilde horen,
riep ze dat ze niet wist wat voor advocaat ze had. 
In een rechte lijn (voor zover dat mogelijk is in de bajes)
liep ze op haar celgenoot af. 
In het Surinaams riep ze: 
"en wat heb jij me aangedaan, die advocaat viel in slaap, IN SLAAP! 
En ik maar steeds sissen om hem wakker te krijgen,
maar hij werd pas wakker toen de Officier van Justitie hem aansprak."

Ik verzin het, nee, jammer genoeg niet, maar ik heb er wel even
smakelijk  om moeten lachen. 
Weet dan nu, niet alleen rechters vallen soms in slaap. 
Sommige advocaten kennelijk ook…

de Hoge Raad van ‘t Zuiden

wat recht is krom  gebogen
rechts de feiten ingehaald
gebruikt wat is gelogen
bloed met onrecht uitbetaald

huiselijke liefde

je ogen zijn zo diep blauw

als de middellandse zee

nog dieper, maar niet kil

je ogen zijn zo blauw

zo vol van vragen

zo volgend en gedwee

ik hou van je alle dagen

waarom ben je stil?

wat zijn je ogen blauw

goed ik heb ze dicht geslagen

maar waarom zou je denken

dat ik niet meer van je hou?

nachtdier in de stad

Het slaapt

Soms lichten ogen op

Soms hoor je zuchten

Dan strijkt de wind

In kille verplaatsing

Langs je wang

 

Tot het ontwaken

Dan leeft het

Dendert het

Stroomt het

 

Tot het stopt

Ademen wordt te zwaar

Aderen verstoppen

Stromen kan het niet

Stilstand tot arrest

 

Dan raakt alles leeg

 

Begint het bewegen

Bijna ritmisch

Op onhoorbare muziek

En leeft ‘t verder

 

Koelt het af

‘t wordt nacht

En ik voel de lucht

Fluisterend in mijn oor

 

Ik word wakker

Een terugblik: Schalken, de raadsheer

Tom Schalken heeft zich laten interviewen door De Pers vandaag. een kritisch interview waar hij niet voor wegliep. in de media en in de publieke opinie wordt hij betiteld als fout, lid van het old boys network, linkse regenteske rechter en wordt openlijk gewtijfeld aan zijn juridische kennis.

Laat me dat even een beetje ophelderen. Tom Schalken is -de meningen zo beluisterend- een aimabel mens. Mensen die les van hem hebben gehad herinneren zich een prettige docent met liefde voor het vak. De meeste juristen kennen Schalken van de annotaties en juridische artikelen. Je hoeft het niet met hem eens te zijn, maar vastgesteld mag worden dat Schalken niet zo maar hoogleraar is geworden. Sommige mensen hebben een succesvolle politieke loopbaan waar na afloop daarvan een leerstoel wordt op maat besteld en geleverd. Schalken heeft die verdiend op basis van de zuivere merites van zijn juridisch werk.

Kennelijk was één en ander genoeg reden om hem als raadsheer aan te stellen in 1987. Sinds die tijd heeft Schalken gefunctioneerd zoals van een rechter verwacht mag worden; vlekkeloos.

En dan hebben we het over een ettelijke decennia durende loopbaan.

Voor mij was de beschikking van het Hof aangaande de vervolging van Wilders een verregaand gemotiveerde beschikking. een beschikking waar je het op juridische gronden zowel mee eens als oneens kon zijn. Een ook niet onbelangrijk is dat de beschikking door een rechterlijk college genomen is.
Dat betekend dat voor die beslissing drie raadsheren hebben getekend en volle verantwoordelijkheid dragen. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat deze beschikking alszodanig kan zijn ingegeven door een raadsheer alleen.

Niettemin werd de beschikking in de media direct als controversieel bestempeld. Een verschijnsel van de tijd. Verregaande indiviualisering, afgezet tegen een wildgroei een mediabronnen -die allemaal wat te melden moeten hebben- heeft de macht van de rechter teniet gedaan. Iedereen heeft een mening en de meest verregaande meningen worden het hardste in het rond getoeterd.

Wat had passsend geweest? De constatering dat na deze beschikking de rechter aan de beurt is. De rechter die niet alleen een oordeel over bewezenverklaring en strafbaarheid moet geven, maar zich ook mag uitlaten over de beschikking. dat laatste kan niet spontaan, maar n.a.v. een verweer van de verdediging kan dat wel.

Inmiddels weten e dat het ook zo is gebeurd. Verweer is gevoerd en de rechtbank heeft dat beoordeeld. Geen reden tot niet ontvankelijkheid was daaromtrent het oordeel.

Alle media publicaties, opiniestukken van zelfbenoemde amateurjuristen en opiniemakers, hadden wel tot gevolg dat de storm van kritiek op de beschikking zorgde voor nog een ander onwenselijk neveneffect. Aandacht voor de persoon van de enige bekende raadsheer die de beschikking ondertekende.

Als ware zij helderziend, en in staat het geheim van de raadkamer te doorbreken verklaarden diverse personen, waaronder prof. mr. De Roos de hand van Schalken wel te herkennen in de beschikking.

Ongefundeerd meedeinen op de golven veroorzaakt door de storm van kritiek. Academische broedermoord, en dan niet op basis van inhoud, maar indrukken. Nadat ook een collega-hoogleraar (De Roos) zich had uitgelaten was het ‘open season’.

Nog voor Moszkowicz een schot gelost had in de rechtzaak zelf, was Schalken al aangeschoten wild.

Beetje dom dat deze Schalken dan aanzit aan de dis bij Vertigo. Vertigo, dat woord zal nog wel in zijn hoofd gespookt hebben, gezeten in de getuigenbank, kijkend in de peilloos diepe afgrond waar hij langzaam, en onder toezicht van de rechters, vakkundig ingemanouvreerd werd.

Zijn rol was uitgespeeld en van het op handen zijnde verhoor raakte hij pas lopende het diner op de hoogte. Hij zegt in het interview van De Pers dat hij zich afgevraagd heeft wat te doen, had hij moeten weglopen?
het are beter geweest, beter voor Schalken, maar ook beter voor de uiteindelijke uitkomst en de acceptatie van het vonnis in de zaak Wilders.

Met enige afstand bekeken moet inderdaad worden vastgesteld dat de Rijksrecherche heeft vastgesteld dat van het pogen tot beinvloeding geen sprake was, Jansen zelf heeft gezegd (uiteindelijk want de arabist draaikontte nogal) niet beïnvloed te zijn, en dat ook niet had toegelaten.
Alleen vanwege de wrakingsperikelen (om reden van het niet horen van Jansen die aanwezig was op zitting, een juridische blunder van de eerste rechtbank) en de dreigende nieuwe wrakingsverzoeken, heeft het zover kunnen komen dat Schalken moest getuigen.

Moszkowicz heeft een briljante strategie uitgevoerd. een die naast de juridische inhoud, ook het uitbuiten van ieder procesincident tot doel had.

Het getuigeverhoor, mede vanwege de aanwezigheid van de televisiecamera’s riep een vertekend beeld op. Moszkowicz kreeg de vrije hand de meest irrelevante vragen te stellen, en de intonatie versterkte het showelement.

Dat één en ander nu kennelijk moet leiden tot het beeld dat Schalken een slechte rechter, een slecht jurist is, een manipulatief heerschap, wordt door de feiten niet gedragen, en hij verdient dat dus ook niet.

En als toegift; Schalken betreurt het feit dat deze zaak niet tot aan de Hoge Raad is gekomen. Een principiële uitspraak is gewenst. Het is vreemd dat de Rechtbank Amsterdam -door omstandigheden- zich de rechter in hoogste instantie heeft mogen wanen. En dat met een vonnis dat de kool en de geit spaart.

het interview… http://www.depers.nl/mobile/detail.aspx?id=581636